Το υπερηχογράφημα κοιλίας αποτελεί τη μέθοδο εκλογής για την ανίχνευση χολόλιθων και είναι πιο πιθανό να τους εντοπίσει από μια αξονική τομογραφία. Ωστόσο, ένα υπερηχογράφημα κοιλίας εξαρτάται από τον χειριστή, έτσι στην περίπτωση που δεν εντοπιστούν, παρά την ισχυρή κλινική υποψία, θα χρειαστεί να επαναληφθεί. Σπάνια, οι πέτρες δεν μπορούν να ανιχνευθούν στο τυπικό υπερηχογράφημα αλλά μπορούν να εντοπιστούν με ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα (EUS). Αυτό περιλαμβάνει τη χρήση ειδικής κάμερας (γαστροσκόπιο) με σαρωτή στο άκρο της, που περνά από το στόμα στο στομάχι (υπό καταστολή) και έρχεται πολύ κοντά στη χοληδόχο κύστη μέσα στην κοιλιά για να εντοπίσει πολύ μικρές πέτρες. Η μαγνητική τομογραφία (MRCP) μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση του χοληφόρου "δέντρου" (χοληδόχος πόρος και χοληδόχος κύστη).

Οι επιπλοκές των χολόλιθων δεν είναι σπάνιες. Οι πιο συχνές επιπλοκές περιλαμβάνουν:

1. Οξεία χολοκυστίτιδα: Αποτελεί την πιο συχνή επιπλοκή των χολόλιθων και αντιπροσωπεύει μια οξεία φλεγμονή της χοληδόχου κύστης που προκαλείται συχνά από πέτρες που την αποφράζουν. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από έναν σταθερό και συχνά έντονο πόνο στη δεξιά άνω κοιλιακή χώρα, πυρετό, ναυτία και έμετο. Οι τρέχουσες οδηγίες αναφέρουν ότι εάν δεν υπάρχουν αντενδείξεις οι ασθενείς πρέπει να χειρουργηθούν (λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή) εντός 7 ημερών από την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Εναλλακτικά, οι ασθενείς θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με αντιβιοτικά, και ενδεχομένως με υπερηχογραφική παροχέτευση της χοληδόχου κύστης, μέχρι να υποχωρήσει η φλεγμονή και στη συνέχεια να οργανωθεί λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή 6-8 εβδομάδες αργότερα. Η μη άμεση και επαρκή θεραπεία της οξείας χολοκυστίτιδας μπορεί να οδηγήσει σε σήψη και περιτονίτιδα, οι οποίες είναι σοβαρές και δυνητικά απειλητικές για τη ζωή επιπλοκές.
2. Αποφρακτικός ίκτερος: Αναφέρεται στον υποκίτρινο χρωματισμό του δέρματος και του σκληρού χιτώνα (λευκού) των ματιών. Συχνά προκαλείται από τουλάχιστον έναν ή πολλούς λίθους που περνούν από τη χοληδόχο κύστη στον κύριο χοληδόχο πόρο (κοινός χοληδόχος πόρος) και προκαλούν απόφραξη στη ροή της χολής. Τα ούρα γίνονται σκούρα (χρώματος τσαγιού) και στο δέρμα προκαλείται φαγούρα. Η κατάσταση σχετίζεται επίσης με κοιλιακό άλγος. Η παρουσία πέτρας εντός του χοληδόχου πόρου μπορεί να επιβεβαιωθεί με μαγνητική τομογραφία (MRCP), αλλά μπορεί να εντοπιστεί και σε υπερηχογράφημα. Η πέτρα μπορεί να περάσει μόνης της, αλλά πιθανότατα θα πρέπει να αφαιρεθεί είτε με μια διαδικασία μέσω κάμερας που περνά στο στομάχι υπό καταστολή (ERCP), είτε κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης για την αφαίρεση της χοληδόχου κύστης.
3. Οξεία παγκρεατίτιδα: Πρόκειται για οξεία φλεγμονή του παγκρέατος, που είναι ο αδένας που παράγει ινσουλίνη, για τη ρύθμιση των επιπέδων του σακχάρου στο αίμα και ένζυμα για τη διευκόλυνση της πέψης και βρίσκεται πίσω από το στομάχι. Ο παγκρεατικός πόρος ενώνεται με τον κοινό χοληδόχο πόρο κατά την εκβολή τους στο λεπτό έντερο (δωδεκαδάκτυλο). Ένας χολόλιθος που διέρχεται από τον χοληδόχο πόρο μπορεί να αποφράξει προσωρινά τον παγκρεατικό πόρο με αποτέλεσμα την οξεία παγκρεατίτιδα (αυτό είναι πιο πιθανό να προκληθεί από μικρότερες πέτρες). Η οξεία παγκρεατίτιδα είναι μια δύσκολη επιπλοκή των χολόλιθων και χαρακτηρίζεται από συνεχή πόνο στο κέντρο της κοιλιάς που ακτινοβολεί στην πλάτη, και είναι συχνά έντονος. Σχετίζεται επίσης με πυρετό, ναυτία και έμετο. Αν και συνήθως είναι ήπια και υποχωρεί μέσα σε λίγες ημέρες, η οξεία παγκρεατίτιδα μπορεί να προκαλέσει αρκετά σοβαρή κατάσταση σε 3 στους 10 ασθενείς (30%) με επιπλοκές και παρατεταμένη νοσηλεία.
4. Βλεννοκήλη της χοληδόχου κύστης (ύδρωπας): Προκαλείται συνήθως από έναν μεγάλο χολόλιθο που αποφράζει τη χοληδόχο κύστη. Η χοληδόχος κύστη γεμίζει και διαστέλλεται με βλέννα ή υδαρές περιεχόμενο προκαλώντας έναν συνεχή πόνο κάτω από τις δεξιές κατώτερες πλευρές. Σε αντίθεση με την οξεία χολοκυστίτιδα, δεν υπάρχει λοίμωξη και δεν υπάρχουν συμπτώματα πυρετού ή σήψης.